Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne i inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on zintegrowany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą porusza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w linii pionowej, wspólny z biegiem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w trendzie tym korzysta udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy podaje się z dolu żuchwy w toku guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i styl ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w prace stawów, są w licznej wadze powiązane z złą postawą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i ustrzeżenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera szerokie stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród obecnym przewidywane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest kluczowy pomysł na otrzymanie korzystnych efektów leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w kontaktu do szczęki - również w toku spoczynku, jak i czynności - ma pierwszorzędne stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych i dużą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w związku do szczęki wykonywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pewne i niskie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na końce. Połączenie dwóch bądź dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z konkretnego punktu widzenia istotny jest podział trendów na przenoszące się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których są kontakty zębów przeciwstawnych, zwane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób znajduje się w rodzin strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Poleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia odznacza się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną oraz lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe uzyskuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez najdłuższy stan oraz z jakiego wchodzą się jej style. Stanowi więc położenie, które przyjmuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest nieznacznie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w ścianach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Zakłada się, iż w położeniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej podstawie w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące otrzymują się wtedy w bycie równowagi, a w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne połączone są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni mających bezpośrednie przyczepy na żuchwie oddziałuje na jej danie. Przebywa w ten środek stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na nowoczesnych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie występuje w dziedzinie Dondersa, która tworzy obszar w jamie ustnej niski od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem lekkim i bierze pomysł na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w skalach 5-9,7 mm Hg a stanowi największe bezpośrednio po połykaniu, jak może osiągać wartość 18 dodatkowe informacje mm Hg. Ciśnienie to, funkcjonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która wydziela się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Leczy się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to zajmuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na linii łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, czyniąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wchodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej wyróżnia się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i znacząco wchodzą na położenie żuchwy.